Bijzinnen.com

Bokkensprongen

Ik ben humeurig. Humeurig is een eufemisme, waarvoor weet ik niet precies. Ik probeer wel eens een ander woord uit, maar dat is vaak schrijnender dan de kwaal zelf. Bovendien gaat het zo ongelooflijk goed met me. Niet overdrijven, dus.

Mijn vrouw en dochters zijn deze week op een zonnig eiland. In hun afwezigheid had ik tijd om me te constateren dat ik, ergens in de afgelopen jaren, mezelf te serieus ben gaan nemen. Hoe draai je zoiets terug?

Een vriend zei: Je speelt met vuur. Ik had wat rare bokkensprongen gemaakt en hij zag er weinig heil in.
    Hij had gelijk.
    Maar het ging niet om de bokkensprongen. Versiering is het, meer niet. Spelen met vuur is het werkelijke doel. Het gevoel te krijgen dat ik er toe in staat ben. Een keer iets op het spel te zetten.

Als kind deed ik altijd twee passen achteruit als mijn speelkameraadjes met vuur in de weer gingen. Ik begreep niet wat de aantrekkingskracht was. Waarom je het risico zou nemen. Met vuurwerk heb ik dat nog steeds. En talloze andere dingen.
   De eigenlijke doelen van je leven kies je niet, die constateer je achteraf. Mijn doel heet: oppassendheid. Je komt er een heel eind mee, blijkt. Maar niemand zet dat vooraf op z'n lijstje. Hoogstens als randvoorwaarde voor iets anders. Mijn god, ik gebruikte net het woord 'randvoorwaarde' als metafoor.  

De week bestond uit: voetbal, wijn, nog meer voetbal, het monteren van een moederbord in een laptop, de nieuwe versie van Windows installeren, een kastdeurtje repareren, een beetje schrijven. En een keer uit eten met een goede vriend. Hij vroeg hoe het ging en ik zei: Goed. Een beetje humeurig, maar niets om al te serieus te nemen.

Rituelen

Vrijdagmiddag, na vijf maanden hoogleraarschap, trok ik voor het eerst een toga aan. De pedel, een kordate dame van weinig woorden, hielp me in het omvangrijke gewaad te stappen. Ze trok de schouders recht, streek de plooien uit het zwarte fluweel langs mijn armen en sloot af me de mededeling: ‘Zo.’
    Ik vergat in de spiegel te kijken.
    Door een deuropening keken enkele passerende collega’s grijnzend naar binnen.
    Iedereen verzamelde zich voor de verdediging van het proefschrift van een collega die ik jarenlang heb begeleid.
    In een ander deel van de ruimte hees de rest van promotiecommissie zich in hun toga’s. Zij hadden geen hulp meer nodig.
    Een professor uit Parijs droeg een toga waarin het sobere zwart werd teruggedrongen door allerlei opbollende en uitstekende gele en witte onderdelen. Het geheel oogde als een pronkende haan. Ik complimenteerde hem met zijn uitdossing.
    Het overleg van de commissie, voorafgaand aan de verdediging, was bijna geheel gewijd aan de verschillende looproutes die we moesten. Het ritueel vereiste een ingewikkeld patroon, met aftochten en opkomsten door verschillende deuren en steeds andere hoogleraren die moeten inhaken dan wel afhaken op cruciale momenten. De rector legde een speciaal geprepareerd kaartje op tafel en leidde de buitenlandse gasten door de instructies, met een kalme toewijding die suggereerde dat de verdediging zelf een bijzaak was.
    Ik was zelf nogal geconcentreerd op de kandidaat, hopend dat zijn wonderlijke persoonlijkheid de zaal zou betoveren. Maar gaandeweg de zitting zag ik dat de rector gelijk had. We kwamen op, gingen af, voegden in en sloegen af, aldoor vergezeld van de juiste titulatuur. Alsof de afloop niet allang bekend was. Vervoering is opgaan in een ernstig ritueel.
    ’s Avonds, na het feest, fietste ik dronken naar huis. Toen pas zag ik een berichtje dat de AKO-nominaties waren gekozen. Iemand schreef dat mijn boek bij jury-voorzitter Verhofstad op tafel had gelegen. Zoals verwacht had het niet de shortlist gehaald, maar het was toch een mooi moment.
    Later vertelde mijn redactrice dat ze zich na de bekendmaking aan de ‘troostwijn’ had vergrepen en de hele nacht van mij en een andere auteur had gedroomd.

Presentatietechniek

Ik meldde me bij een landhuis in Bloemendaal voor een training in presentatietechniek. De trainer heeft een wat merkwaardig welkomstritueel.
    ‘Erg hè, om hier te werken? Wat verschrikkelijk, hè?’ zegt hij. Hij spreidt zijn armen en toont me de werkkamer.
    Ik beaam dat het landhuis erg fraai is.
    Hij raakt me amicaal aan. In de tien seconden die ik nu in zijn kamer heb doorgebracht ben ik aanraakbaar geworden. Ik zat nog te wachten tot mijn lichaam zou stoppen met zweten. Ik had er flink de vaart in gezet, op de fiets.
    ‘En het wordt nog veel erger,’ vervolgt de trainer. ‘Weet je wat? Ik woon hier twee straten verderop! Schandalig, hè?’ Hij gebaart naar het raam. Buiten is alleen het parkje van het landhuis te zien. Achter de bomen ligt een villawijk waar ik zojuist doorheen ben gefietst.
    Op zijn bureau ligt mijn roman. Hij geeft er een goedmoedig klopje op. ‘Nog niet gelezen, hoor.’
    Dan neemt hij een telefoontje aan, waarvan hij na afloop zal zeggen dat hij een ruzie moest sussen tussen twee ministers en een gedeputeerde.
    Terwijl hij met de telefoon aan het oor de kamer verlaat, bestudeer ik de foto’s in de boekenkast. Er staan diverse gezinsfoto’s. Een lachende blonde vrouw, minder knap dan ik had verwacht, en een hele schare aanstekelijk lachende blonde kinderen. Die hebben duidelijk geen training nodig in presentatietechniek.
    Ik kijk een moment naar hun gezichten en denk: dit is de toekomstige ruggengraat van onze samenleving. Monter, hardwerkend, goed in liedjes maken voor bruiloften.
    Later die ochtend zal de trainer zeggen: ik wil graag om half vijf klaar zijn, omdat ik moet tennissen met mijn kinderen.

Maand negenenveertig

Lieve Vera,

De afgelopen maand ben je ons fototoestel gaan gebruiken en sindsdien ben je verliefd geworden op je eigen voeten. Ik ben al jaren verliefd op je voeten, maar ik begrijp goed waarom er een camera voor nodig is om je eigen voeten te kunnen liefhebben.

Dit was ook de maand waarin jij over de toekomst begon te praten. Sinds kort bestaat de toekomst. Op vakantie wilde je kanoën. We kwamen erachter dat je zes jaar moest zijn. Dat maakte indruk. Toen wilde je weten hoe oud je moest zijn om alleen naar school te fietsen. Acht jaar, verzon je moeder. En hoeveel om alleen met de trein naar opa en oma te gaan? Twaalf. Het culmineerde gisteren in de vraag: ‘En wat mag ik doen als ik duizend jaar ben?’

Verder werd je vader de afgelopen tijd opvallend vaak aangesproken op zijn cynisme. Dat raakt niet direct jouw belangen, maar ik vermoed dat mijn overwegingen later een bron van amusement voor je zullen zijn. Zelfrechtvaardiging is een satirisch genre.

Ik heb me lang proberen te ontworstelen aan de term cynicus, maar dat verzet heb ik gestaakt. Misschien omdat ik cynisch werd over de zin van het verzet. Wat mensen cynisme noemen is vaak een vorm van besparing.
    Je ontkomt niet aan rantsoenering omdat je zult merken dat er een overproductie is van zaken om je druk over te maken. Bij veel mensen leidt dat tot een soort homeopathische betrokkenheid – zo verdund dat er geen enkel werkzaam bestanddeel meer kan worden aangetroffen. Andere mensen specialiseren zich. Ze bekommeren zich om een dier, een bepaalde ziekte, een land – aangevuld met een diffuus soort betrokkenheid bij de onderwerpen die gisteravond bij Pauw en Witteman besproken werden.
   (Nu wil je weten wat Pauw en Witteman is, maar ik merk dat ik alleen maar cynische antwoorden heb op die vraag. Tegen de tijd dat je dit leest, is deze zin afdoende: Het is iets van vroeger, een automatiek voor fabrieksmatig bereidde meningen, toen mensen nog dachten dat meningen voedingswaarde hadden.)

Laatst hield ik een pleidooi voor apathie, waarop iemand reageerde met de uitspraak: “Wie zich in hartstocht verliest heeft minder verloren dan wie zijn hartstocht verliest.”
    Ik wantrouw iedereen die de term hartstocht gebruikt. Je zult merken dat mensen alleen praten over datgene waar ze naar verlangen, niet over wat ze al hebben. Het is al enige tijd mode om opgewarmde kliekjes uit je gevoelsleven te serveren alsof het een grand diner betreft. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van opgewarmde kliekjes. Alleen smaken ze me niet beter als ze een andere naam krijgen.
    Maar ik geef toe dat mijn argwaan ook voortkomt uit een gevoel van dreiging – de dreiging dat er een club van mensen bestaat die hartstocht kennen. Hun bestaan zou mijn leven achteloos omzetten in een nederlaag.

Wat kenmerkt de cynicus? Peter Sloterdijk schreef ooit: ‘In psychologische zin kan men de cynicus van deze tijd zien als melancholisch grensgeval dat zijn depressieve symptomen onder controle kan houden en tot op zekere hoogte arbeidsgeschikt blijft.’
    Het laatste zinsdeel spreekt me aan. Ik ben gehecht aan mijn arbeidsgeschiktheid. Alsof elke gang naar kantoor bewijst dat de koude hand van de waarheid geen greep op me heeft gekregen.
    Laten we dus aannemen dat ik een melancholisch grensgeval ben. Heimelijk wilde ik altijd al een grensgeval zijn.
    Je moeder observeert het grensgeval nauwkeurig.
    Vroeger zei ze regelmatig dat ik zo weinig onderhoud nodig heb. Ik vatte dat op als compliment, maar dat kwam omdat de zorgelijke toon in haar stem me ontging. De laatste tijd zwijgt ze over dit punt. Of dat betekent dat ik nu meer onderhoud nodig heb, weet ik niet.
    Misschien heeft je moeder haar aandacht verlegd naar haar eigen symptomen. Een van haar specialiteiten is het leggen van knopen in zaken die geen knopen behoren te hebben. Laatst had ze zichzelf verstrikt in de stroomkabel van haar laptop. Nadat ik haar had bevrijd zei ze: ‘Ik ben een omgekeerde Houdini.’
    Je kunt ook van mensen houden vanwege de manier waarop ze falen.

Jij observeert me eveneens nauwkeurig. Recent vroeg je me vrolijk: ‘Pap, waarom kijk je zo verdrietig?’ Alsof ik je een poets wilde bakken en jij die probeerde te doorzien.
    Vroeger zou ik op zo’n moment ontkend hebben dat ik verdrietig keek. Maar dat lokte te vaak een vervolggesprek uit. Dus antwoord ik tegenwoordig dat ik me niet verdrietig voel. Om nogal onbegrijpelijke redenen hebben mensen teveel respect voor gevoelens om die bewering aan te vechten.
    ‘O,’ zei jij, mijn antwoord negerend. ‘Zal ik je even laten lachen?’ Dan kom je voor me staan, pak je mijn gezicht in je handjes en lach je me toe. Het werkt altijd.
    Je denkt dat we een toneelstukje opvoeren. Toen je moeder een keer toegaf verdrietig te zijn, keek je haar wantrouwig aan. Daarna schoot je in de lach, alsof ze je bijna te slim af was geweest. ‘Nee,’ kraaide je. ‘Dat kan helemaal niet. Grote mensen kunnen niet verdrietig zijn, alleen maar net-alsof-verdrietig.’

Ergens vind ik dat je gelijk hebt. Veel verdriet is net-alsof-verdriet. Ook hier bestaat een ruim aanbod aan opgewarmde kliekjes. Maar dat is ongetwijfeld cynisch.
    Misschien zal ook jij me cynisch gaan noemen. Daartegen heb ik geen bezwaar. Laten we het dan wel goed definiëren. Er heerst het misverstand dat cynici alles zinloos vinden, dat ze nergens de waarde van kunnen inzien.
    Het tegendeel is waar.
    Cynisme is dat je het leven te kostbaar vindt om te leven. Ik zit op mijn leven zoals anderen op hun spaargeld zitten. Met grote verbetenheid ontmasker ik mogelijke investeringen als oplichterij. Er zitten best aardige ideeën tussen – succes, liefde, ouderschap, schoonheid, waarheid – maar uiteindelijk is geen enkel voorstel goed genoeg. Terwijl ik mijn uitgaven probeer te beperken tot wat lopende kosten en vaste lasten, knaagt de inflatie onophoudelijk aan het spaarsaldo. Net zolang tot het tegoed alleen nog toereikend zal blijken voor een haastige bekering, een vluchtige verzoening en een kort maar hevig berouw over gemiste kansen.
    Ik ben om evidente redenen terughoudend met levenswijsheden, maar deze wil ik je toch meegeven: Maak je eigen leven niet te kostbaar. Gooi er af en toe een uitverkoop tegenaan, met afbraakprijzen.

Longlist

Zojuist belde mijn redactrice bij Atlas. Ze had goed nieuws, zei ze. Tegennatuur staat op de longlist staat voor de AKO Literatuurprijs 2009.
    ‘Leuk,’ zei ik. ‘Hoe long is die longlist precies?’

Er staan vijfentwintig boeken op de tiplijst, zoals de longlist blijkt te heten. Geselecteerd uit 390 ingezonden boeken.

Ik las het persbericht.
Daarna nog een keer.
Leuk.

Ik bladerde terug naar het statistische programma waarin ik aan het werk was voordat de redactrice belde. Starend naar het scherm, voelde ik iets van vreugde door de grensbewaking glippen.
    Ik reageer op vreugde zoals andere mensen op moslims. Niet alle moslims zijn gevaarlijk, natuurlijk, dat prenten die mensen zichzelf ook in.

Ik pakte de telefoon en belde mijn vrouw.
Terwijl de lijn overging, keek ik door mijn open deur naar de collega in de kamer tegenover me. Ik nam me voor mijn stem niet te dempen.
Mijn vrouw nam niet op. Halverwege de melding van haar voicemail, hing ik op.
Ik draaide een rondje op mijn bureaustoel.
De eerste email die binnenkwam was van D.
Ik klikte onmiddellijk op ‘beantwoorden.’

Vreugdeloze erectie

Gisteren las ik de onderstaande tekst voor op Writers for President op het Venlose Zomerparkfeest. De voordrachten werden verzorgd door vier politici en twee schrijvers. Het publiek koos de andere schrijver, Rashid Novaire, als winnaar. Ik werd tweede.
    Novaire las met tederde stem een verhaal voor dat de Venlose toehoorders erop wees dat ze ooit samen met de Spaanse bezetter de bevrijdingsmacht van de Hollanders eruit hadden gegooid. De boodschap werd van harte onarmd. Ik kreeg de indruk dat een deel van het publiek vond dat ze iets uit te leggen had omdat Wilders een stadgenoot is.

Dames en heren,

Ze zeggen: Wees verschillig. U kent de leus van de VARA. De VARA wil ons vertellen dat onverschilligheid onbeschaafd is.
Ze zeggen: Wees bewust. Want het is een morele plicht onszelf te informeren over het onrecht in de wereld.
Ze zeggen: Wees betrokken. Want desinteresse is het failliet van de mens.

Welnu, ik sta hier vandaag om u te zeggen: Laat mij alstublieft failliet gaan.

*

Mijn vader stelde me laatst een lastige vraag. We hadden net de dakgoten van mijn huis schoongemaakt – dat wil zeggen, ik hield de ladder vast en mijn vader, 63 jaar, deed het daadwerkelijke schoonmaken. Tijdens de koffie kwam de economische crisis ter sprake.

‘Wat ik nou niet begrijp, hè,’ zei mijn vader. ‘Ze zeggen dat de economie vier procent krimpt. Maar waarom is dat zo erg? Als jij of ik vier procent minder verdienen, dan is er toch ook niet zoveel aan de hand?’

Een goede vraag.

Mijn vader heeft weinig opleiding genoten. Hij groeide op in een mijnwerkergezin in Zuid-Limburg en begon kort na de lagere school te werken als glazenwasser.
Hij stelde de vraag aan mij, zijn zoon die zich, met dank aan de belastingbetaler, een kleine drie decennia liet opleiden en die zich inmiddels hoogleraar mag noemen.

De hoogleraar stond met zijn mond vol tanden.
Dat wil zeggen, ik hield een onsamenhangend verhaal dat ik halverwege afbrak omdat ik besefte: ik weet het ook niet.

Mijn vader zei dat hij gek werd van alle geleuter op televisie.
    Wat de crisis ook moge inhouden, dat in ieder geval: heel veel slechte televisie.
    Slechte televisie valt misschien niet onder de noemer ‘misdaden tegen de menselijkheid’, maar mijn ouders zijn toegewijde kijkers, dus ik wil dit leed toch niet te lichtvaardig uitvlakken.

Ik vermoed dat mijn ouders graag vier procent van hun inkomen, van hun pensioen, zouden inleveren om verlost te worden van het gekakel.
    Het zou een elegante oplossing zijn. Iedereen levert vier procent van zijn inkomen in en dan praten we nergens meer over.
    Als economen dan willen uitleggen waarom de economie niet zo werkt, dan betalen we allemaal een procent extra om de economen te laten zwijgen. Zoals je in een restaurant de violist een fooi geeft om je met rust te laten.
    Maatschappelijke betrokkenheid is mooi, maar tegen een redelijke vergoeding zou respectvolle desinteresse ook mogelijk moeten zijn.

*

Een paar maanden geleden bevond ik me in een hotelkamer in Antwerpen. Ik keek naar CNN. Thuis kijk ik nooit naar CNN, maar in hotelkamers oefent het kanaal een mysterieuze aantrekkingskracht op me uit. Hetzelfde geldt overigens voor naaktlopen.
    Afijn.
    Na een spotje dat Dubai aanprees als vakantiebestemming, volgde een filmpje waarin een vriendelijke, niet onaantrekkelijke blanke man door een straat in een onbenoemd ontwikkelingsland loopt. Het is een gezellige drukte in de straat. De man knikt vriendelijk naar de lokale mensen. Er klinkt een vrolijk muziekje op de achtergrond.
   Maar dan gebeurt er iets merkwaardigs. Terwijl de man al voorbij is, krijgt er achter zijn rug iemand een dreun, een kind krijgt een schop en een meisje wordt achter een deur opgesloten. De blanke man loopt ondertussen nietsvermoedend verder.

Dan wordt het beeld zwart en volgt wat reclamemensen de pay-off noemen, de boodschap. Die luidt: “Open uw ogen voor mensenhandel.”

Daar zat ik dan, in een Antwerpse hotelkamer, naakt.
Mijn ogen open voor de mensenhandel.
Wagenwijd open.
Terwijl ik daar zat, met open ogen, probeerde ik te schatten hoeveel mensen ik op dat moment aan het helpen was.
Na een paar minuten begonnen mijn ogen te prikken. Ik vocht ertegen zolang ik kon, maar toen moest ik even een pauze nemen van de strijd tegen de mensenhandel.

*

Er wordt beweerd dat de betrokkenheid afkalft, maar het tegendeel is waar. Politici kondigen de ene na de andere crisis af. Kranten berichten over een oneindige lijst maatschappelijke misstanden. Actiegroepen schermen onafgebroken met slachtoffers en het onrecht dat hen is aangedaan.

Er is geen tekort aan betrokkenheid, er is een enorme overproductie. Als er één woord is dat de huidige staat van onze betrokkenheid samenvat dan is het wel dit: hysterie. Hysterie is dagenlang zendtijd inruimen voor een meisje van dertien en haar boot.

Mijn vraag aan u is: Geniet u van de hysterie? Wordt u bevangen door een aanstekelijke levenslust als u het leed van anderen ziet? Voelt u zich een beter mens, een completer mens?

Zelf kan ik deze vragen niet bevestigend beantwoorden.

Voor alle duidelijkheid: Ik ben niet tegen betrokkenheid tout court.
Betrokkenheid is zoiets als een erectie. Bij bepaalde gelegenheden is een erectie gepast. Noodzakelijk zelfs. Maar als je er geen aanwending voor hebt, dan wordt een erectie een pijnlijke, beschamende aangelegenheid.

Ik las laatst over een man in een bejaardentehuis die per ongeluk viagra had geslikt – hoe dat kon gebeuren, is een ander verhaal. Het effect van de viagra dwong te man tot het doorbrengen van enkele wanhopige uren, opgesloten in zijn kamertje met zijn eigen vreugdeloze erectie.
Aan die man moest ik denken toen ik me in de hotelkamer in Antwerpen bevond, met mijn ogen open tegen de mensenhandel. Daar zat ik dan met mijn betrokkenheid – de viagra achter de kiezen, alleen met mijn vreugdeloze erectie.

Het antwoord op de overdaad aan betrokkenheid, op de hysterie is niet moed, verzet of opstand. Het antwoord is apathie. En ik sta vandaag hier om u te zeggen: Apathie is goed. Apathie is nodig. Apathie is de bevrijding van de vreugdeloze erectie.
Als dat het menselijk failliet is, dan kan mijn faillissement niet snel genoeg komen.

Tot slot nog dit: Misschien overweegt u ook uw eigen failliet af te kondigen. Dat staat u vrij, maar ik zeg erbij: ik ben niet geïnteresseerd in het starten van een beweging. Tolstoj zei ooit: “Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar, maar ieder ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen wijze.” Iets vergelijkbaar geldt hier: Alle geëngageerde mensen lijken op elkaar, maar iedereen is apathisch op zijn eigen wijze.

Politicus

Komende zondag ben ik op het Zomerparkfeest in Venlo. Voor het onderdeel Writers for President schrijf ik een toespraak.
     Het ambt van de president lijkt me overigens een nachtmerrie.  Dit gegeven is mijn vrouw bekend. Des ondanks is ze al enige tijd van mening dat ik politicus zou moeten worden. Toen ze dat een keer vertelde aan mijn baas, verslikte deze zich in zijn wijn. Toen hij uitgelachen was en zag dat mijn vrouw het niet als grap had bedoeld, bood hij zijn excuses aan.

Dagtaak

Langs onze tent wandelt een Nederlands echtpaar van middelbare leeftijd. De man draagt een strohoed en een smetteloos wit poloshirt. De ene hand houdt een mobieltje tegen zijn oor, de andere hand zit ontspannen in zijn broekzak. ‘Ja, hier is het ook heel warm,’ zegt hij in de telefoon.
    Zijn vrouw loopt een meter of twee achter hem. Haar korte witte broek is hoog opgetrokken en eindigt vlak onder haar grote boezem. Ze knikt naar ons. Ik glimlach terug.
    Als ze voorbij zijn volgt er nog sjokkende zwarte hond. De vrouw draait zich om en zegt: ‘Bas, even erbij blijven, jongen.’
    ‘Nee, wij hadden vandaag een rustdag,’ zegt de man ondertussen op gezaghebbende toon in de telefoon.
    Ze slaan rechtsaf. Het ommetje zit er alweer bijna op. Het is een rondje om onze tent, eigenlijk. De camping is zo schattig klein, daarop heeft iedereen hem uitgezocht.

Even later loopt een andere man telefonerend langs onze tent. Tijdens het gehele rondje om onze tent luistert hij zwijgend naar de telefoon.

Ik denk aan mijn mobieltje in de auto en voel enige opluchting dat ik nog niet bellend heb rondgelopen. Zelfrechtvaardiging is een dagtaak waarvan je geen vakantie kunt nemen.

Losse eindjes

1.
In februari stuurde ik tien zwerfboeken het land in. Opvallend patroon: alle mannelijke ontvangers, op een na, schreven een reactie en stuurden het boek verder. Alle vrouwen zwegen en hielden het boek zelf in bezit. Verklarende theorettes zijn welkom.

2.
Ik kreeg bericht dat er een nieuwe database werd gelanceerd waarin wetenschappers elkaars publicaties kunnen opzoeken. Het systeem heet NARCIS. Revenge of the nerds.

3.
Over narcisme gesproken, ik voelde me gevleid toen Wilders aan het begin van zijn campagne tegen de elite een eervolle vermelding schonk aan “bestuurskundedoctorandussen met designerbrillen”. Ik kijk al jaren uit naar het moment waarop mijn ogen voldoende verslechterd zijn om ook een designbril te kunnen aanschaffen. Blijkbaar zit ik in het juiste vak. (Inmiddels zijn alle doctorandussen toegelaten tot de elite. Pietsje vulgair.)

4.
Ik mag maximaal twee uitroeptekens per jaar gebruiken. Maar die regel is ernstig in verval geraakt in de e-mailcorrespondentie met enkele vrouwen. Ik las een aardig stuk over de voorliefde van vrouwen voor het uitroepteken. In mijn geval dwingt dat wederkerigheid af. Ik wil niet zuinig overkomen. Esthetische offers zijn daarvoor gerechtvaardigd. Als de keuze bestaat uit gierig of smakeloos, dan kies ik smakeloos.

5.
Heel af en toe leer je iets kennen dat je met terugwerkende kracht gaat missen. Zo ontdekte ik pas recent de columns van Peter Middendorp. Hij hangt elke dag rond op het Binnnhof en schrijft daar over nieuwsonwaardige situaties. Stylistisch doet het denken aan wijlen Bril, maar voor Middendorp staat iets anders op het spel. Hij tast af hoe hij zich moet verhouden tot wat ik maar even 'de politiek' noem. Aftasten vormt een belangrijk onderdeel van mijn levensgeluk. Het is een poos geleden dat ik jaloers was op iemands baan.

6.
Ik wil u niet dwingen de laatste recensies van mijn roman te lezen door ze hier uit te meten. Mocht u toch benieuwd zijn, er zijn enkele nieuwe besprekingen toegevoegd aan de betreffende pagina.
     Verder is er serieuze interesse van buitenlandse uitgevers. Dat verraste mij ook, ja. Op dit moment laat het Nederlands Literair Productie- en Vertalingenfonds een hoofdstuk vertalen – niet het openingshoofdstuk, maar "De Verkeerde Natuur", over het bezoek aan het boerenechtpaar op het eiland. De hoop is dat daardoor iemand zal toehappen. Ik reken nergens op. Dat probeer ik, althans. Hoop is toxisch in hoge concentraties.

Maand zesenveertig

Lieve Vera,

Kleine reus van me. Ik ben je kinderlijfje kwijt. ’s Ochtends in bed schurk ik aan tegen een volwassene met een groeistoornis. Een duimende lilliputter.
    De geboorte van je zusje Jules heeft alle verhoudingen veranderd. Soms slaat mijn vervreemding om in wantrouwen, alsof ik met een dubbelganger te maken heb. Een infiltrant die op pad is gestuurd met jouw uiterlijk als vermomming, maar wiens opdrachtgever een kleine meetfout heeft gemaakt, waardoor de proporties tussen jouw lichaam en het mijne ineens niet meer kloppen.
    Als ik je uit bed til, past je lichaam niet meer in het kuipje dat ik met mijn armen vorm. Aan alle kanten bungelen uitstekende ledematen. Voorzichtig manoeuvreer ik met mijn lading door deuropeningen en trapgaten. Je giechelt naar me, alsof we een parodie uitvoeren.

Dat is trouwens een geliefde bezigheid van ouders: je eigen verrichtingen beschrijven als een parodie op ouderschap. Er is een bescheiden, maar commercieel levensvatbare tekstindustrie ontstaan rond dit gegeven. De schrijver speelt vadertje of moedertje, doet af en toe een schijnbaar gewaagde bekentenis over zijn of haar falen en bespot zo de normen van goed ouderschap, tot bevrediging van de lezer.
    De speelruimte voor bekentenissen is nauw omlijnd. Ze beginnen bij ogenschijnlijk laakbaar gedraag. Je ouderlijke taak ontlopen door de langdurige herhaling van de DVD van Spongebob. Of toegeven dat er momenten zijn waarop je je kinderen wilt uitbesteden aan vierentwintiguursopvang.
    Maar de bekentenissen eindigen altijd ruim voor de streep van werkelijke normoverschrijding. Het zijn pseudobekentenissen. Het feit dat de betreffende ouder er, letterlijk, mee te koop loopt, zegt genoeg. De ogenschijnlijke overtreding wordt altijd voorzien van verzachtende omstandigheden, waarbij de grote, liefst bovenmenselijke inspanningen van de ouder breed worden uitgemeten. De lezer concludeert dan zelf: Dit is een goede ouder, maar ergens houdt het op. Herkenbaar en geruststellend. Een conclusie waarbij alle deelnemers aan de transactie zich beter voelen. De column wordt geplaatst, het tijdschrift verkocht, de lezer bevredigd.
    Laatst vatte iemand dit genre handzaam samen: De vrouwelijke schrijvers willen vergeving, de mannen applaus. Uiteindelijk is dat hetzelfde: erkenning van hun ouderlijke kwaliteiten.
    Ik ben geen uitzondering. (Dat is overigens het mantra van je vader: Ik ben geen uitzondering. Ik zal je deze vier woorden zo spoedig mogelijk aanleren. Veel leed wordt voorkomen door het elke ochtend tegen je eigen spiegelbeeld te prevelen.) Ook ik vul mijn brieven aan jou met onheuse bekentenissen, bedelend om jouw applaus. En, indien mogelijk, ergens een betaalde column. Ook voor zelfgenoegzaamheid is een markt, zolang je het maar verpakt als gemankeerde liefde of zelfkritiek. Vooral naar gemankeerde liefde is een onverzadigbare vraag. Gemankeerde liefde, liefst iets gemankeerder dan gemiddeld, verkoopt mensen de illusie dat ze zelf normaal zijn. Dat is het laatste waarop bezuinigd wordt tijdens een crisis.

Het valt me af en toe zwaar een bekentenis te vinden die voldoet aan de spelregels. De enige die me recent te binnen schoot was mijn neiging om voortdurend aan je billetjes te voelen. Die oefenen een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me uit. Mijn vaderlijke handtastelijkheden raken aan een taboe, maar blijven op veilige afstand van de terzakedoende strafrechtelijke categorieën. En, onmisbaar in dit genre, ze drukken liefde uit. Maar het ligt wat precair, natuurlijk. Vermoedelijk zijn allerlei incestplegers eveneens bezeten van liefde.
    In dat opzicht kan ik je echter geruststellen: mijn liefde voor jou is groot, maar ik ben nog nooit bezeten geweest door wat dan ook.

Vreemde dagen

Het zijn vreemde dagen.
    Gezinsgeluk is een soort verdoving. Zo een waar je een zekere lichtheid van in je hoofd krijgt.
    Ik poetste net een streepje poep van de wc-bril. Vera moest zelf haar billen afvegen omdat ik iets met Jules aan het doen was. Weet niet meer wat. Er was me verteld dat ze inmiddels zelf haar billen kan afvegen, maar tot nu toe zag ik geen noodzaak die vaardigheid in te schakelen. Delegeren is vaak een synoniem voor inefficiëntie.

Over inefficiëntie gesproken, onze politici hebben het steeds vaker over mensen ‘in het spitsuur van hun leven’. Meestal gevolgd door iets wat empathie moet uitdrukken. Ik ben bang dat ik strikt genomen tot de doelgroep behoor van die boodschap en dat bevalt me maar matig. Ik vond het prettiger toen politici me geen empathie probeerden te verkopen. Toen voelde ik me aangesproken door een categorie als ‘de oppassende burger’. Prima lui, de oppassende burgers, je hebt er geen omkijken naar, maar het zijn ook een beetje sukkels. Juist die sukkeligheid ontsloeg de politieke woordvoerders van de plicht tot empathie.

Het gezinsgeluk kende dit weekeinde een ongewone cesuur. Mijn vrouw reisde met enkele vriendinnen en alle bijbehorende kroost af naar een vakantiepark. Halverwege het weekeinde meldde ze telefonisch dat het weliswaar verschrikkelijk was, het vakantiepark, maar toch ook wel erg prettig.
   De markt kent ons beter dan wij onszelf en dat is soms confronterend, maar zelden onprettig.

Ik keek dit weekeinde zeven films. (Meest verrassend: Unser täglich Brot.)
    Zondagavond besloot ik mijn laptop van een schone installatie van Windows te voorzien. Ik heb nooit geprobeerd geluk te definiëren, maar het is in ieder geval dit: een schone Windows-installatie.
    Alleen ging het mis. De laptop liep voortdurend vast. Wat ik ook deed, het hielp niet.
    Uiteindelijk stopte ik de vorige harde schijf er weer in, waarop een oude, maar functionerende installatie stond.
    Prompt liep die ook vast.
    Het duurde nog een avond en een ochtend voor ik het euvel had gevonden. Ik had tijdens de schone installatie ook nog even snel een BIOS-update gedaan. Even snel, dat is een omineuze uitdrukking in deze context. De update had de IRQ’s van alle randapparaten op hetzelfde nummer gezet. Niemand wil dit weten, maar ooit ga ik dit stukje teruglezen en me afvragen wat het euvel ook alweer was. Ik kan alle crises die me als computerbezitter hebben bezocht in groot detail construeren. Daar streef ik niet naar. Sommige vaardigheden maak je je eigen ondanks jezelf.

Vanochtend, vlak voordat ik Vera uit school ging halen, was het opgelost. Vera gaat af en toe een ochtend ‘wennen’ – zoals dat heet in het jargon van de kinderprofessionals. Een soort Jip en Janneketaal waarin het woord ‘lekker’ sterk oververtegenwoordigd is. Ook deze ochtend had Vera weer een ‘lekker ochtendje’ gehad. Het onderwijs is zoals bekend gefeminiseerd en de populariteit van ‘lekker’ is daar een direct gevolg van. Je hoort het ook op andere plekken. Lekker in je vel zitten. Of: Lekker even een weekendje weg zijn. Of: Lekker dan.
   Het is een bepaalde groep vrouwen die deze zes letters de kracht toeschrijft het leven tot zijn essentie te reduceren.

Ik dwaal af. Vera gaat dus naar school. Zo goed als. Het is een constatering die onvermijdelijk de verzuchting uitlokt dat het allemaal zo snel gaat. Daar kan ik niets tegen in brengen. Het gaat allemaal zo snel. Weemoed is onmiskenbaar deel van het gezinsgeluk.

Bommeldingen en moedermoorden

De afgelopen dagen woonde ik een conferentie bij van onderzoekers en ambtenaren. Er is een lange periode geweest waarin ik nauwelijks conferenties bezocht. Het moderne kantoorbestaan heeft rituele vormen van zingeving nodig, maar ik had de indruk dat de rituelen beter gedijden in mijn afwezigheid.

Dat is langzaam veranderd, moet ik inmiddels constateren. Gisteren werd me duidelijk waarom: Ik ben een zakkenroller geworden. Terwijl het ritueel wordt uitgevoerd, snuffel ik rond in de zakken van de aanwezigen. Mijn bezoek is geslaagd als ik naar huis kan met een paar curieuze feitjes of amusante ideeën.

Zo hoorde ik gisteren dat de meldkamer van de politieregio Amsterdam-Amstelland per dag zo’n 200 bommeldingen binnenkrijgt. Deze informatie beurde me enorm op. De mensen die de telefoon beantwoorden besluiten in bijna alle gevallen de betreffende informatie te negeren. Daarvoor moeten we ze dankbaar zijn. Zodra een melding wordt voorgelegd aan een superieur is escalatie nauwelijks meer te voorkomen. Dan moet iedereen ineens zijn taak gaan uitvoeren. Waar dat toe leidt zagen we eerder dit jaar rond de Ikea in Amsterdam.

Tijdens het diner hoorde ik nog de interessante theorie dat de films van Walt Disney worden getekend door mannen met een moedercomplex. In veel verhalen komt de moeder op brute wijze om het leven. Ik moet toegeven dat ik het een van de charmantste eigenschappen vind van die films.