Quid
iuvat
ornato
procedere, vita, capillo
et
tenuis
Coa
veste
movere
sinus,
aut
quid
Orontea
crinis
perfundere
murra,
teque teque
peregrinis
vendere
muneribus,
naturaeque naturaeque
decus
mercato
perdere
cultu,
nec nec
sinere
in
propriis
membra
nitere
bonis?
crede
mihi, non
ulla
tuae
est
medicina
figurae:
nudus
Amor
formae
non
amat
artificem.
aspice
quos
summittat
humus
formosa
colores,
ut
veniant
hederae
sponte
sua
melius,
surgat
et
in
solis
formosius
arbutus
antris,
et
sciat
indocilis
currere
lympha
vias.
litora
nativis
praefulgent
picta
lapillis,
et
volucres
nulla
dulcius
arte
canunt.
non
sic
Leucippis
succendit
Castora
Phoebe,
Pollucem
cultu
non
Hilaira
soror;
non, Idae
et
cupido
quondam
discordia
Phoebo,
Eveni
patriis
filia
litoribus;
nec nec
Phrygium
falso
traxit
candore
maritum
avecta
externis
Hippodamia
rotis:
sed
facies
aderat
nullis
obnoxia
gemmis,
qualis
Apelleis
est
color
in
tabulis.
non
illis
studium
vulgo
conquirere
amantis:
illis
ampla
satis
forma
pudicitia.
non
ego
nunc
vereor
ne
sim
tibi
vilior
istis:
uni
si
qua
placet, culta
puella
sat
est;
cum
tibi
praesertim
Phoebus
sua
carmina
donet
Aoniamque Aoniamque
libens
Calliopea
lyram,
unica
nec nec
desit
iucundis
gratia
verbis,
omnia
quaeque
Venus, quaeque
Minerva
probat.
his
tu
semper
eris
nostrae
gratissima
vitae,
taedia
dum
miserae
sint
tibi
luxuriae.
Sextus Propertius.
Elegies.
This work is licensed under a
Creative Commons Attribution-Noncommercial-Share Alike 3.0 United States License.